A shunt is gebouwd op het principe van het detecteren van een spanning over een weerstand wanneer er een gelijkstroom doorheen gaat. De shunt is een directe detectiemethode en de bovengrens van de gemeten stroom is over het algemeen niet te groot. Het direct uit de weerstand verkregen elektrische signaal is een analoog signaal met een kleine waarde. Er is een extern versterkercircuit nodig om het signaal te versterken en vervolgens wordt het A/D-conversiecircuit gebruikt om het signaal om te zetten. Het wordt omgezet in een digitaal signaal.

De shuntdetectiemethode heeft een hoge precisie, een eenvoudige structuur en lage kosten. Er zijn echter bepaalde eisen aan de in serie geschakelde meetweerstand en de externe signaalversterkingsschakeling. Allereerst moet deze weerstand een hoge precisie en goede temperatuurafwijkingskarakteristieken hebben, en de weerstandswaarde van de meetweerstand blijft in een bepaalde omgeving ongewijzigd. Ten tweede kunnen de vereiste nauwkeurigheidseisen worden verkregen door gebruik te maken van enkele betere meetinstrumenten en meer geavanceerde meetmethoden. Maar temperatuurafwijking is onvoorspelbaar en compensatie is moeilijk.

De shuntdetectiemethode wordt over het algemeen gebruikt wanneer de spanning niet hoog is en de stroom relatief klein. Als de stroom te groot is, zal er een relatief groot verlies op de weerstand optreden. Als er bijvoorbeeld een stroom van 100A wordt gepasseerd, wordt het stroomverbruik dat wordt gegenereerd door de weerstand van het milliohm-niveau gebruikt. Het is ook verbazingwekkend, en bijna alle verliezen op de weerstand worden omgezet in warmte-energie, wat de moeilijkheid van warmteafvoer vergroot. Bovendien is het uitgangssignaal van deze methode klein en is een extra versterkercircuit vereist, wat ook de beperking is van de shuntdetectiemethode.